8

54.209871, 21.740666

Nazwa Węgorzewo nawiązuje do węgorzy, z których od wieków słynęła okolica. 
Już w XV w. Krzyżacy zbudowali na Węgorapie przy zamku węgornię. Była to duża, 
skrzyniowa konstrukcja z drewna, w którą łapano węgorze. Modyfikowana przez 
stulecia pułapka funkcjonowała jeszcze po 1945 r.

W pierwszej połowie XVIII w. Węgorzewo stało się jednym z najnowocześniejszych 
miast pruskich. W ramach działań modernizacyjnych, na Węgorapie obokwęgorni 
wzniesiono drewnianą wieżę ciśnień. Piętrzono w niej wodę, którą drewnianymi rurami 
rozprowadzano do pięciu basenów usytuowanych na terenie miasta. Inwestycję 
według projektu Jana Władysława Suchodolca zrealizował w 1740 r. mistrz Sack. 
Wieża działała do początku XX w., kiedy to uruchomiono współczesne wodociągi.

Poprzedni

1z4

Następny

PIERWSZY WĘGOBORSKI WODOCIĄG


Symbolem cywilizacyjnym Węgorzewa stał się wodociąg zbudowany w 1740 roku 
przez mistrza wodociągowego Sacka, na podstawie planów wyższego inspektora 
wodnego Jana Władysława Suchodolca. Mieszczanie, skarżący się na złą jakość wody, 
długo namawiali do rozpoczęcia inwestycji rządzącego miastem generała 
Hansa Heinricha von Katte, który zalecał im picie wody z Holz Kanal (Kanału Drzewnego), 
stale się… zamulającego. Mówiono, że o budowie zaważył głos generalskiego kucharza. 
Miał on problem z dostarczaniem wody do kuchni, mieszczącej się na piętrze w zamku.

System wodociągu składał się z drewnianej wieży ciśnień wzniesionej na Węgorapie, 
przy węgorni, skąd wodę rurami, wykonanymi z kilkumetrowych pni sosnowych 
o średnicach 30-40 cm, rozprowadzano do pięciu basenów. Największy, kwadratowy 
o boku około 9 m, znajdował się na Neuer Markt (Nowym Rynku). 
Kolejne, około cztery razy mniejsze – na Alter Markt (Starym Rynku), 
przy domu burmistrza Bernharda Andersona, przy Littauer Strasse (ul. Litewskiej, 
dzisiaj ul. 11 Listopada) – przy domu Barthla Huebnera oraz na Kloster Platz 
(Placu Klasztornym). 
Pośrodku ostatniego z wymienionych znajdowała jakaś ozdoba, upodabniająca go 
do fontanny! Zbiorniki zaopatrzone zostały w odpływy, co powodowało stały ruch cieczy. 
Oczywiście woda popłynęła też do zamkowej kuchni, stajni kirasjerów 
oraz tzw. Lötzenschen Magazin (magazynu leckiego/giżyckiego).


Z: Jerzy Łapo, Dawne Węgorzewo w stu ilustrowanych opowieściach, Dąbrówno 2013.

Rodzaj trasy