1

[skrzyżowanie ul. Pionierów i Portowej] 54.211006, 21.738324

Tu, gdzie współcześnie znajduje się trawnik oraz ul. Portowa, stała piętrowa 
kamienica. W budynku tym od 1842 r. mieściła się szkoła z internatem dla dzieci 
głuchoniemych. Była to wówczas jedna z nielicznych placówek tego typu w Europie. 
Jej założycielem i pierwszym dyrektorem był od 1833 r. Gottfried Schulz, 
węgorzewski pastor, a zarazem dyrektor tutejszego seminarium nauczycielskiego.

Szkoła działała w Węgorzewie do 1907 r., do czasu przeniesienia do Tylży. 
W kamienicy umieszczono siedzibę starostwa. Po I wojnie światowej budynek 
został przebudowany. W 1945 r. spłonął, a ruiny rozebrano.

Poprzedni

1z4

Następny

DYREKTORZY PROWINCJONALNEGO ZAKŁADU DLA GŁUCHONIEMYCH

W WĘGOBORKU (ANGERBURGU, WĘGORZEWIE)

• Gottfried Schulz, 1833–1837

• Radau, 1873–1880 (główny nauczyciel, a później zarządca 1837–1873)

• Stockmann, 1880–1887

• Wiechmann Walter, 1887–1902

• Schulz Hermann, 1902–1923

LISTA WĘGOBORSKICH LANDRATÓW (STAROSTÓW) PEŁNIĄCYCH SWÓJ URZĄD

W TYMŻE MIEJSCU

• Wilhelm Heyl, 1904–1914

• Kurt Wiechert, 1915–1920

• Otto Streicher, 1920–1928

• Wilhelm Ellinghaus, 1928–1930

• Franz Rudnitzki, 1930–1933

• Otto Braun, 1933–1937

• Clemens Rossbach, 1937–1939

• Adolf Westphalen, 1939–1945

STAROSTWO EMITUJE „SWOJE” PIENIĄDZE

Okresy kryzysów powodowały problemy z funkcjonowaniem gospodarki centralnej, ale również lokalnej. Już na początku I wojny światowej niektóre miasteczka wschodniopruskie wyemitowały swoje pieniądze lokalne, umożliwiające rozliczenia mieszkańców z podmiotami miejskimi lub powiatowymi.

Metalowe monety lub banknoty zwane były potocznie notgeldami – wprost „nie pieniędzmi” lub pieniędzmi zastępczymi, czasu biedy lub czarnej godziny.

W Węgorzewie tego typu bony pojawiły się 4 listopada 1918 roku. Emitentem papierowych banknotów 20 i 50-markowych były władze powiatowe. Ich wartość gwarantowali: landrat Kurt Wiechert, radny Walter Uhse i burmistrz Otto Laser, ich podpisy widniały na notgeldach.

Aby uniemożliwić fałszowanie – za co groziło 10 lat więzienia, każdy bon oznaczony był tzw. ślepą pieczęcią i numerem. Do obiegu wprowadzono blisko 15½ tysiąca „dwudziestek” i 9 tysięcy „pięćdziesiątek”.

Powojenna bieda nasilała się do takiego stopnia, że w 1919 roku na terenie powiatu węgorzewskiego wprowadzono kartki na chleb. Tygodniowo mieszkaniec mógł zakupić 2½ kg chleba żytniego lub zamiennie 1,8 kg chleba pszennego albo 1,68 kg mąki.

Po pieniądze zastępcze władze powiatu musiały sięgnąć jeszcze raz w 1923 roku, gdy wybuchła hiperinflacja. Na niewprowadzone do obiegu banknoty 20-markowe nadrukowano nominał 1 miliona marek, na 50-markowe – 5 milionów marek.

Zaczerpnięte z: Jerzy Łapo, Dawne Węgorzewo w stu ilustrowanych opowieściach, Dąbrówno 2013.

Rodzaj trasy